Ένα μέρος του Grande Course και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ορειβατικού Σκι «ISMF», όπου περιλαμβάνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο μεγάλων αποστάσεων είναι οι πέντε μεγάλοι αγώνες ορειβατικού σκι στον κόσμο, Pierra Menta, Trofeo Mezzalama, Patroulle de Glasiers, Tour du Rutor και Adamelo ski Raid.
Από το 2009 ξεκίνησε η προσπάθεια μου ώστε να καταφέρω να τους τερματίσω όλους ήταν ένας στόχος που ήθελε μεγάλη υπομονή και επιμονή.
Στην προσπάθεια μου αυτή με βοήθησαν αρκετοί φίλοι αλλά και οι σύλλογοι ΕΟΣ Ιωαννίνων, Αθηνών και Αχαρνών όπου κατά διαστήματα υπήρξα αθλητής τους.
Με τους συναθλητές μου συνολικά κάλυψα πάνω από 300 χιλιόμετρα σε βουνά των Άλπεων με μεγάλο υψόμετρο και τους ονοματίζω με την σειρά που συμμετείχαν στην προσπάθεια αυτή.
Θεοχαρόπουλος Ιωάννης- Pierra Menta 2010
Τσουρβάκας Αρίων - Pierra Menta 2011
Τζουμάκας Βασίλειος - Pierra Menta 2013
Αρώνης Πλάτωνας - Pierra Menta 2014
Μποτέλης Λάζαρος, Σταθόπουλος Ιωάννης - Trofeo Mezzalama – 2015
Μποτέλης Λάζαρος, Σταθόπουλος Ιωάννης - Patrouille des Glaciers – 2016
Ρωσσίδης Κυριάκος - Adamello Ski Raid – 2017
Μποτέλης Λάζαρος - Tour du Rutor – 2018
Pierra Menta -2014
(100 kilometres, altitude difference +10.000m and – 10.000m)
Το Pierra Menta θεωρείται από τους δυσκολότερους και πιο τεχνικούς αγώνες μια και είναι τέσσερις ημέρες συνεχομένης δυσκολίας με πολύ σκι αλλά και τεχνικά περάσματα σε εκτεθειμένες κόψεις.
Το μόνο ευχάριστο εδώ είναι ότι δεν έχουμε να αγωνιστούμε σε μεγάλο υψόμετρο αλλά έχουμε να ξεπεράσουμε τις τεχνικές δυσκολίες που έχουν και τα τέσσερα εταπ του αγώνα.
Για τους ξένους θεωρείται ο πιο δύσκολος αγώνας ακόμα και από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι πιο καλοί αθλητές παγκοσμίως, δοκιμάζουν τις αντοχές τους και τις επιδόσεις τους σε αυτό τον τεχνικό αγώνα.
Είχα την τύχη να τον τρέξω αρκετές φορές στο παρελθόν ώστε να μάθω όλα του τα μυστικά. Κατάφερα να τον τερματίσω και τις τέσσερις φορές και αυτό μου έδινε ιδιαίτερη χαρά.
Trofeo Mezzalama – 2015
(45 kilometres, altitude difference +3500m and – 3500m)
Το Trofeo Mezzalama είναι ένας διεθνής αγώνας ορειβατικού σκι, όπου περιλαμβάνεται το Παγκόσμιο Κύπελλο μεγάλων αποστάσεων και διεξάγεται από το 1937. Είναι ένας αγώνας ανοικτός σε ομάδες που αποτελούνται από τρεις αθλητές. Λαμβάνει χώρα κατά μήκος μιας διαδρομής από κορυφές 4.500 μ. στις ιταλικές Άλπεις. Οι αθλητές αγωνίζονται σε μεγάλο υψόμετρο με πολύ σοβαρές καιρικές συνθήκες, είναι 45 χλμ. και +3.500 μ. υψομετρικής διαφοράς, με πολύ δύσκολα και τεχνικά περάσματα, απότομες παγωμένες πλαγιές, εκτεθειμένες κόψεις και διάσχιση παγετώνα, όπου απαιτούνται άρτιες γνώσεις ορειβασίας και αλπινισμού. Η ελληνική ομάδα αποτελούμενη από εμένα, τον Λάζαρο Μποτέλη και τον Γιάννη Σταθόπουλο είναι έτοιμη και στις 5.30 το πρωί παίρνουμε εκκίνηση από το χωριό Gressoney La-Trinite των ιταλικών Άλπεων. Σύννεφα χιονιού, κόψεις-μαχαίρια και υψόμετρα που γονατίζουν είναι αυτό που θα συναντήσουμε τις επόμενες ώρες.
Ο πρώτος στόχος, σε 10 χλμ. απόσταση και +1.850 μ. υψομετρική, είναι το καταφύγιο Mantova Hut στα 3.500 μ. υψόμετρο και το πρώτο «1st time check», χρονικό όριο του αγώνα στις 3 ώρες. Είμαστε πια στις δυο ώρες περίπου, έχει ξημερώσει και με έναν καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο να μας ζεσταίνει από το πρωινό ψύχος βρισκόμαστε στο Canalino dell Aguila 2.650 μ. υψόμετρο, ένα λούκι 60 μοιρών και +250 μ. υψομετρικής διαφοράς. Παίρνω τα σκι στην πλάτη και αποκόβομαι από την ομάδα, για να βγω πρώτος από το λούκι και να βοηθήσω τους συντρόφους μου στην επόμενη αλλαγή.
Τώρα όλα εξαρτώνται από το ρυθμό και την επιμονή μας. Στις 2:51 το μεσημέρι φτάνουμε στο καταφύγιο μέσα σε ένα σύννεφο χιονιού από το δυνατό αέρα. Χαρούμενοι γιατί πιάσαμε το πρώτο χρονικό όριο και συνεχίζουμε πολύ καλά. Λίγο πιο πάνω, στα +150 μέτρα υψομετρικής, είναι ο δεύτερος στόχος, το καταφύγιο Gnifetti Hut στα 3.647 μ. υψόμετρο, και όλοι πλέον αναγκαστικά πρέπει να δεθούμε, γιατί θα διασχίσουμε παγετώνα και αυτό θα μας παρέχει ασφάλεια στην περίπτωση που θα πέσουμε σε «crevasse» (μεγάλο άνοιγμα στον παγετώνα). Διαβάστε ακόμα: Χρήστος Λάμπρης – «Πώς ο Μιχάλης Τσουκιάς μου έσωσε τη ζωή στα Ιμαλάια» Τρίτος στόχος είναι το Naso del Lyskamm στα 4.100 μ. υψόμετρο με 5 χλμ. απόσταση και +600 μέτρα υψομετρική: μια εκτεθειμένη βράχινη κόψη 250 μέτρων υψομετρικής διαφοράς. Παίρνουμε τα σκι στην πλάτη και όλοι πλέον φορώντας κραμπόν (ειδικά καρφιά που προσαρμόζονται στις μπότες) αρχίζουμε το σκαρφάλωμα. Με τον πολύ δυνατό αέρα να μας ταλαιπωρεί και τη θερμοκρασία στους -15ο C πλησιάζουμε στο δυσκολότερο σημείο της διαδρομής: μια πλαγιά, την οποία έχει ξυρίσει ο παγωμένος αέρας και για 150 μέτρα οι διοργανωτές έχουν σκάψει σκαλοπάτια στον πάγο με αλυσοπρίονο για να μπορέσουν οι ομάδες να κατέβουν αυτό το εκτεθειμένο πέρασμα. Η κατάσταση δεν είναι και τόσο καλή: είμαστε εγκλωβισμένοι με πάρα πολλές ομάδες στο επικίνδυνο αυτό πέρασμα και όλοι ανησυχούμε για το δεύτερο χρονικό όριο, που είναι στις 6 ώρες. Οι διοργανωτές έχουν καταλάβει ότι οι συνθήκες και τα τεχνικά περάσματα δυσκόλεψαν ακόμα και τους πρώτους. Προσπερνάμε ομάδες που δεν είναι τόσο καλές στο χειρισμό των σχοινιών και γρήγορα βγαίνουμε στο πλατό του παγετώνα. Επιτέλους σκι, αρχίζουμε να γλιστράμε προς το καταφύγιο Quintino Sella Hut on Felik στα 3.585μ. υψόμετρο, όπου είναι το 2nd time check χρονικό όριο.
Έχουμε περάσει. Η απογοήτευση για κάποιες ομάδες που ήταν λίγο πιο πίσω είναι μεγάλη για αυτούς το όνειρο τελειώνει εδώ. Πίνουμε μια κούπα τσάι, τρώμε μια μπανάνα και ξεκινάμε για τον επόμενο και πιο δύσκολο στόχο: την κόψη της κορυφής Castor στα 4.226μ. το υψηλότερο σημείο που περνά ο αγώνας.
Μια πολύ εκτεθειμένη κόψη χιονιού για περίπου 1χλμ. Το μεσημέρι μάς βρίσκει κάτω από την κόψη του Castor, σε πιο ασφαλές πεδίο, στο Verra Pass Schwarztor, στα 3.848μ. υψόμετρο.
Με μια γρήγορη αλλαγή φοράμε πάλι τα πέδιλα και γλιστράμε προς το Colle del Breithorn (3.826μ. υψόμετρο), ξανά αλλαγή με τα πέδιλα στην πλάτη και διασχίζουμε το Plateau Rosà (3.500μ.), τελευταία αλλαγή, ξαναφοράμε τα πέδιλα και το μόνο που έχει μείνει πια είναι η τελική κατάβαση με τα σκι προς τον τερματισμό και την αψίδα που έχει στηθεί στο Breuil-Cervinia, στα 2.000μ. υψόμετρο.
Από τις 286 ομάδες καταφέρνουν να τερματίσουν 185, είμαστε και οι τρεις ενθουσιασμένοι που καταφέραμε να τερματίσουμε, και εντός του χρονικού ορίου αυτό το δύσκολο αγώνα.
Η συμμετοχή στο Trofeo Mezzalama απαιτεί:
– Καλή γνώση της ορειβασίας σε μεγάλα υψόμετρα, την ικανότητα να χειριστεί η ομάδα τυχόν κινδύνους και απρόβλεπτες περιστάσεις, όπως ισχυρούς ανέμους και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες -25C
– Η σωματική και ψυχολογική προετοιμασία, το ομαδικό πνεύμα, η αλληλεγγύη, η άρτια γνώση των καταστάσεων που μπορείς να βρεθείς σε τέτοια υψόμετρα και η άνευ όρων αποδοχή των κανονισμών και των αποφάσεων που λαμβάνονται από τους διοργανωτές είναι αυτά που απαιτούνται από κάθε ομάδα που θέλει να πάρει μέρος στον αγώνα «Trofeo Mezzalama».
Patrouille des Glaciers – 2016
Zermatt – Arolla – Verbier: 53 kilometres, altitude difference +3994m and – 4090m.
Η περίπολος των Παγετώνων, «Patrouille des Glaciers», έχει τις ρίζες της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945). Η ορεινή Ταξιαρχία 10 ήταν έτοιμη να εκπληρώσει μια δύσκολη αποστολή, να υπερασπιστεί την νότιο-ανατολική περιοχή των Ελβετικών Άλπεων και να σταματήσει τα στρατεύματα των Ναζί. Η ιδέα της διεξαγωγής του PDG προέκυψε λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος.
Οι πραγματικοί εμπνευστές ήταν δύο λοχαγοί της Ορεινής Ταξιαρχίας 10, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο μελλοντικός ομοσπονδιακός σύμβουλος, Roger Bonvin. Ο στόχος ήταν για τα στρατεύματα να αποδείξουν την επιχειρησιακή ικανότητα τους στο πλαίσιο μιας ομάδας η οποία θα ανταγωνίζεται η μια την άλλη. Για το σκοπό αυτό, οι εμπνευστές επέλεξαν μια θρυλική πορεία, την ήδη περίφημη «Haute Route» που οδηγεί από το Zermatt στο Verbier. Η διαδρομή αυτή, η οποία ολοκληρωνότανε συνήθως σε τέσσερις ημέρες, θα έπρεπε να καλυφθεί σε μια μόνο μέρα. Ο πρώτος αγώνας πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 1943 και η «Patrouille des Glaciers» έγινε πραγματικότητα.
Το ταξίδι της ελληνικής περιπόλου εκίνησε στις 19/4 και ώρα 22:45μμ στο πανέμορφο Zermatt, ο αγώνας λάμβανε χώρα κατά μήκος μιας διαδρομής από κορυφές που ξεπερνούσαν τα 4.000m. και μας έδινε το πλεονέκτημα προηγούμενης εμπειρίας.
Η ελληνική ομάδα, αποτελούμενη από εμένα τον Μποτέλη Λάζαρο, Σταθόπουλο Γιάννη και υποστήριξη ομάδας Νικολόπουλος Κώστας. Δεμένοι με δεσμούς φιλίας, συνεργασίας και αποφασιστικότητας, βρισκόμασταν ξανά στις Ελβετικές Άλπεις. Αυτή την φορά η ομάδα θα πρέπει να διασχίσει 53km παγετώνα και να ανέβει και να κατέβει +3994m, -4090m μέσα στον πιο εφικτό χρόνο.
Ένας ξαφνικός τραυματισμός στην Ελλάδα και το κόψιμο ενός τένοντα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου θα μου στοίχιζε αυτή την ευκαιρία. Οι γιατροί μου έδιναν ενάμιση μηνά να βγάλω τον νάρθηκα και να φορέσω κανονικό παπούτσι για περπάτημα αλλά μέσα σε 25 μέρες με πολύ μεγάλη προσπάθεια και πείσμα φορώ της μπότες του σκι και παίρνω εκκίνηση.
Οι τεχνικές δυσκολίες του αγώνα και οι δοκιμασίες που πρέπει να αντιμετωπίσει η ομάδα είναι πάρα πολλές. Ο καιρός είναι ο μόνος σύμμαχος, αφού η πρόβλεψη για το βράδυ της εκκίνησης είναι, ξαστεριά με πανσέληνο και άπνοια και κατά την διάρκεια της μέρας λαμπερό ήλιο.
Άλλη μια βασική προϋπόθεση του αγώνα είναι η ασφάλιση της διαδρομής. Τρέχουμε πάνω σε παγετώνα και δεξιά και αριστερά μας έχουμε τεράστιες ορθοπλαγιές που ξεπερνούν τα 4000μ. Ο κίνδυνος από χιονοστιβάδες είναι πολύ μεγάλος. Για αυτή την αποστολή επιστρατεύονται όλοι οι οδηγοί της κοιλάδας ώστε να ασφαλιστεί η διαδρομή.
Για τα πρώτα 6km τρέχουμε με αθλητικά παπούτσια σε στεγνό μονοπάτι. Πλησιάζουμε στο σταθμό Stafel - 2180 m., γρήγορη αλλαγή και φοράμε μπότες και πέδιλα.
Σε λίγο θα περάσουμε το πρώτο σκαλοπάτι του αγώνα το Col de Bertol - 3268 m, είμαστε υποχρεωτικά δεμένοι με το σχοινί αφού διασχίζουμε παγετώνα. To πολύ κρύο σε τέτοιο υψόμετρο είναι, -15, η απόφαση μας να ντυθούμε καλά ήταν πολύ σωστή.
Η πρώτη μας κατάβαση με φακούς είναι πάρα πολύ καλή, είμαστε συντονισμένοι και δεν αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, όλα πάνε καλά και το διασκεδάζουμε. Στην κατάβαση θέλει πολύ προσοχή, πάρα πολλές ομάδες σε προσπερνούν βιαστικά και επικρατεί μια ένταση. Φτάνουμε επιτέλους στις 5:24 στην Arolla, όλα πήγαν καλά και είμαστε μια ώρα μπροστά από το όριο του αγώνα.
Εδώ πρέπει η ομάδα να ανακτήσει δυνάμεις γιατί τα δύσκολα τώρα ξεκινούν, έχουμε 30km μπροστά μας με πολύ τεχνικά περάσματα και δύσκολες καταβάσεις. Η κούραση τώρα είναι πιο έντονη, φεύγοντας από την Arolla ανηφορίζουμε μέσα σε πίστα χιονοδρομικού με πολύ μεγάλη κλίση, αυτό που μας ταλαιπωρεί, διότι δεν πιάνουν οι φώκιες.
Το φως της ημέρας μας έχει βρει για τα καλά και οι κορφές δεξιά και αριστερά μας χαμογελούν με το πρώτο φως του ήλιου.
Θα πρέπει τώρα να ανέβουμε και να περάσουμε από την άλλη πλευρά του βουνού το τεχνικό πέρασμα Col de Riedmatten - 2919 m. Ένα στενό κάθετο πέρασμα σε μια απότομη ορθοπλαγιά, δυο πολύ στενά λούκια σφαλισμένα με σταθερά χοντρά σχοινιά και με αλυσίδες σε όλο το μήκος τους. Ανεβαίνουμε με ασφάλεια και κατεβαίνουμε προσέχτηκα, όταν αφήσεις όμως τα σχοινιά το λούκι ανοίγει πολύ αλλά η κλίση παραμένει πολύ μεγάλη, 45ο το λιγότερο. Το φρέσκο χιόνι δεν μπορεί να συγκρατηθεί λόγω της κλίσης και από κάτω είναι μόνο πάγος, η κατάβαση είναι πολύ επικίνδυνη. Έτσι και γλιστρήσεις δεν υπάρχει επιστροφή.
Μετά την μεγάλη κατάβαση του Col de Riedmatten τα πράγματα γίνονται πιο ομαλά, πρέπει να διασχίσουμε κατά μήκος την τεράστια παγωμένη λίμνη, Lac des Dix. Η απόσταση είναι τεράστια και ο καυτός ήλιος και η αντανάκλαση του λευκού μας γονατίζει, ο ρυθμός μας είναι πολύ αργός, μέχρι το La Barma - 2458 m., χρειαστήκαμε τουλάχιστο 1h ώρα για να φτάσουμε. Έχουμε ανάβαση, +700 υψομετρική διαφοράς μέχρι το πέρασμα Rosablanche - 3160 m, ένα ακόμα δύσκολο λούκι που όσο το πλησιάζουμε βλέπουμε το πόσο μεγάλο είναι. Το πλήθος στην έξοδο του λουκιού είναι πολύ θερμό, « go go GRÈCE ».
Από αυτή την στιγμή πλέον είναι όλα πιο ξεκάθαρα, περάσαμε και το προτελευταίο εμπόδιο του αγώνα και πάμε με πολύ ανεβασμένο ηθικό προς το τελευταίο και πιο μικρό πέρασμα το Col de la Chaux - 2940 m.
Το παράξενο παραδοσιακό μουσικό όργανο, το κόρνο των Άλπεων σηματοδοτεί την τελευταία μεγάλη κατάβαση προς το Verbier και τον τερματισμό του αγώνα. Διασχίσαμε σχεδόν όλο το χωριό πριν περάσουμε την αψίδα τερματισμού « Αrrivée patrouille !! », bravo GRÈCE.
Η περίπολος των παγετώνων ήταν πραγματικά ένας άθλος για την εποχή που πραγματοποιούταν, για εμάς μέσα μας βαθιά χαραγμένη θα μείνει να μας θυμίζει πόσο σημαντική είναι η φιλία, η συνεργασία και η αποφασιστικότητα.
Adamello Ski Raid - 2017
(Tonalina – Ponte di Legno : 45 kilometres, altitude difference +4000m and – 4380m)
Το Adamello Ski Raid είναι ένας εντυπωσιακός αγώνας για τους παγετώνες Adamello με 4000 μέτρα θετικής ανάβασης και απόστασης 42 χιλιομέτρων. Ο αγώνας είναι σκληρός, τεχνικός και απαιτητικός, έτσι είχα κάποιες αμφιβολίες για τον Κυριάκο επειδή είναι η πρώτη του φορά που συμμετείχε σε αγώνα αλλά ήμουν πολύ αισιόδοξος για την καλή φυσική κατάσταση την δύναμη του και πως είναι πολύ νεότερος από μένα.
Στις 3:00 πμ ξύπνημα, πρωινό και ένας τελικός έλεγχος στον εξοπλισμό, προχωράμε στο lift και στην αφετηρία του αγώνα στο Tonalina. Ο ελεγχος του πομποδέκτη και είσοδος στη σειρά για την έναρξη του αγώνα. Αντίστροφη μέτρηση και δίνετε η εκκίνηση, πάνω από 300 ομάδες τον δύο ατόμων ξεχύνονται μέσα στο σκοτάδι για το μεγάλο ταξίδι του Adamello Ski Raid.
Άφιξη στο Passo Presena, ήταν το πρώτο εμπόδιο και η πρώτη αλλαγή. Ευτυχώς, ο χρόνος μας ήταν αρκετός. Στο κάτω μέρος της πρώτης κατάβασης ήταν δύσκολη και τεχνική. Μεγάλα βράχια, με παγωμένα και τεχνικά περάσματα, ακριβώς όπως το περιέγραψαν στην ενημέρωση.
Μετά από 1km φτάσαμε στο Canalino λίγο πριν την άνοδο προς τη ζώνη τροφοδοσίας και το δεύτερο χρονικό όριο. Μετά από λίγο μπορούσαμε να δούμε το καταπληκτικό καταφύγιο που κρέμεται κυριολεκτικά από τα βράχια. Άφιξη στο Rifugio ai Caduti εγκαίρως για το δεύτερο κόφτη.
Είμαστε τώρα πάνω στην εκτεθειμένη κόψη στο Cresta Croce και περνάμε δίπλα από τεράστιο κανόνι που έχει μείνει εκεί από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όταν αντικρίσαμε το κανόνι, θυμηθήκαμε τα σοφά λόγια ενός ηλικιωμένου Ιταλού στην ενημέρωση «όταν θα δείτε το κανόνι να σκέφτεστε σαν τους ανθρώπους που αγωνιζόντουσαν σε αυτά τα βουνά για το ιδανικό της ελευθερίας και ότι θα αγωνίζεστε για παρόμοια ιδεώδη στον αγώνα».
Στο τεχνικό πέρασμα μετά από ξύλινες γέφυρες και μέσω των σιδερένιων σκαλοπατιών στη βραχώδη κορυφή από γρανίτη έχουμε ρίξει τον ρυθμό μας και έτσι καταφέραμε να πάρουμε μια ανάσα και να ετοιμαστούμε για αυτό που ερχόταν έπειτα.
Κατεβαίνοντας μια απότομη παγωμένη πλαγιά με σταθερά σχοινιά πριν 5 λεπτά αφότου είχαμε κατεβεί κάποιος είχε γλιστρήσει και το ελικόπτερο ήρθε για τη διάσωση. Διασχίζοντας ένα επίπεδο τμήμα στον παγετώνα κατευθυνόμαστε προς το τρίτο και τελευταίο χρονικό όριο και όλοι μαζί τώρα προπορευόμαστε με κατεύθυνση το Bivacco Montura.
Φτάνοντας στο Bivacco Montura ακριβώς, κατορθώσαμε να περάσουμε το τελευταίο εμπόδιο, νιώσαμε επιτέλους ικανοποιημένοι αφού τώρα το μόνο που έμεινε είναι η πολύ μεγάλη και δύσκολη κατάβαση από το βουνό. Ήταν καιρός να απολαύσουμε την άφιξη προς Pointe di Legno και τη γραμμή τερματισμού. Το Adamello Ski Raid ήταν ένας σκληρός αγώνας, η χαρά μου απερίγραπτη αφού ολοκλήρωνα ακόμα ένα αγώνα της σειράς La Grande Course.
Tour du Rutor – 2018
Valgrisenche – Planaval / 52 kilometres, altitude difference +6922m and – 7000m.
Αυτή την χρονιά δεν ήμουν και στην καλύτερη φυσική κατάσταση λόγω της προσπάθειας μου να γίνω Διεθνής Οδηγός Βουνού. Το Ορειβατικού Σκι όμως είναι κάτι που έχει ριζώσει στην καρδιά μου και ο τελευταίος αγώνας της σειράς La Grande Course το Tour du Rutor Extreme είναι ένα κομμάτι του παζλ που έλειπε αυτή την χρονιά. Ο αγώνας αυτός μπορεί να θεωρηθεί από όλες απόψεις ένας από τους κορυφαίους αγώνες Ορειβατικού Σκι της Ευρώπης.
Είναι ο πέμπτος αγώνας αλλά και ο πιο εντυπωσιακός από τους αλπικούς αγώνες. Η συμμέτοχη, αλλά κυρίως ο τερματισμός είναι πραγματικά ένα κατόρθωμα. Βασίζεται τόσο στην καλή συνεργασία της ομάδας, όσο και στην άριστη τεχνική κατάρτιση των αθλητών, όπως οι γνώσεις ορειβασίας και σκι εκτός πίστας.
Το Tour du Rutor έχει μια πρόσφατη ιστορία, καθώς δημιουργήθηκε το 1995 με πρωτοβουλία του Corrado Gex ski club Arvier και μερικών νεαρών οπαδών του Ορειβατικού Σκι.
Πηγαίνοντας ωστόσο πίσω στο χρόνο, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στις 1 και 2 Ιουλίου του 1933, ως Trofeo Rutor με τη συμμετοχή 20 ομάδων σε μια κυκλική διαδρομή γύρω από τον παγετώνα και την κορυφή Rutor.
Έκτοτε λαμβάνει χώρα στα δυο πανέμορφα χωριά Valgrisenche και Planaval με τρεις κυκλικές διαδρομές, συνολικής υψομετρικής διαφοράς (θετικής και αρνητικής) 7000 μέτρων. Διαδρομές με τεχνικά περάσματα, απότομες κόψεις και παγωμένα λούκια σε μεγάλο υψόμετρο συμπεριλαμβανομένων των κορυφών Rutor 3.485μ. & Chateau Blanc 3.422μ.
Είμαι πολύ τυχερός γιατί χωρίς τους συναθλητές μου δεν θα μπορούσα να κατορθώσω να τερματίσω μια ακόμη μεγάλη κούρσα Ορειβατικού σκι, σας ευχαριστώ όλους.